Relacja z konferencji

Wakacyjna przerwa w wydawaniu "e-mentora" sprawia, że niektóre wydarzenia, które miały miejsce w tym czasie wydają się być już bardzo odległe i być może nie warto już do nich wracać. Jednak nie sposób pominąć milczeniem dorocznej konferencji Europejskiej Sieci Kształcenia na Odległość (European Distance and E-learning Network), która tym razem miała miejsce w stolicy Finlandii - Helsinkach. Wśród europejskich konferencji poświęconych tej formie edukacji jest to chyba drugie co do wielkości (pierwsze miejsce zdecydowanie zajmuje berlińska EDUCA) forum gromadzące profesjonalistów z całego świata reprezentujących wszystkie szczeble i formy kształcenia, a także przedstawicieli ministerstw, organizacji pozarządowych oraz Komisji Europejskiej i jej Agencji (jak chociażby CEDEFOP¹ i OECD²).

Jak podali organizatorzy, tegoroczne spotkanie zgromadziło około 500 osób z 60 krajów. Ta ostatnia liczba wskazuje, iż reprezentowane były nie tylko kraje Europy. I rzeczywiście - nie zabrakło prelegentów nie tylko ze Stanów Zjednoczonych czy Japonii, ale także z bardziej "egzotycznych" krajów, takich jak: Egipt, Bahrein czy RPA. W ciągu czterech dni wygłoszono 140 referatów. Konferencji towarzyszyło 12 warsztatów i wiele stoisk firmowych. Przygotowano także miejsce, gdzie każdy mógł udostępnić przywiezione przez siebie materiały dotyczące działalności uczelni, wydawanych publikacji oraz realizowanych projektów³. Polskę reprezentowało 7 osób z czterech ośrodków akademickich (CREN SGH, OEN AGH, OKNO PW, PUW WSHE) oraz z Narodowej Agencji programu Socrates.

Gospodarzem konferencji był Instytut Dipoli (Lifelong Learning Institute) działający przy Helsińskim University of Technology. Zlokalizowany tuż nad Zatoką Fińską, z dala od ruchu i chaosu wielkiego miasta stwarzał wyjątkowe warunki do obrad i dyskusji³.

Każdy dzień zaczynał się sesją plenarną, podczas której głos zabierali przedstawiciele wymienionych wcześniej organizacji, prezentując wyniki aktualnych badań oraz opracowywane strategie i kierunki dalszego rozwoju e-learningu z perspektywy Unii Europejskiej.

Dla ilustracji warto przytoczyć parę tytułów wystąpień⁵:

• Sustainable Investment In Lifelong Learning: Opportunities and Challeges - autor Gregory Würzburg, starszy ekonomista w Departamencie Edukacji OECD;
• Lifelong Learning, eLearning and Access to Learning: is eLearning Contributing to Access to Learning? - Maruja Gutierez-Diaz, szefowa działu w Dyrektoracie Edukacji i Kultury Komisji Europejskiej;
• The Challenge of Learning in the 21^st Century: Strategies, Visions and Realities in Global Policy Context - Werner Hermann, starszy doradca w CEDEFOP
• Distance Learning and eLearning in European Policy and Practice - Claudio Dondi, Wiceprezydent sieci EDEN;
• Why e-Learning Has Failed and Why It Will Succeed? autorstwa Tony'ego Batesa, człowieka legendy i autorytetu w dziedzinie e-learningu.

To tylko wybrane, najważniejsze wystąpienia konferencji - niestety, na wymienienie wszystkich brak miejsca w tej krótkiej relacji. Wydaje się jednak, że można wskazać kilka obszarów, które szczególnie często pojawiały się w konferencyjnych wystąpieniach. Należą do nich kwestie, takie jak:

• kształcenie zawodowe i uczenie się w miejscu pracy,
• indywidualizacja nauczania,
• ocena jakości oraz efektywności kształcenia metodami e-learningowymi.

W oficjalnych wystąpieniach nierzadko podkreślano również konieczność skuteczniejszego upowszechniania rezultatów projektów, gdyż, jak pokazuje praktyka, najczęściej zasięg wykorzystania wypracowanych wyników ogranicza się do uczelni bądź instytucji uczestniczących w projekcie. Można wręcz się spodziewać, że sposób popularyzacji uzyskanych rezultatów będzie jednym z istotnych kryteriów podczas oceny wniosków zgłaszanych do finansowania z budżetu UE.

Warto także wspomnieć o sesjach "typowo skandynawskich", podczas których przedstawiciele uczelni, głównie fińskich i norweskich, prezentowali swoje osiągnięcia oraz projekty w zakresie e-edukacji. Na uznanie zasługuje działalność Fińskiego Uniwersytetu Wirtualnego, który powstał z inicjatywy kilku uczelni technicznych i zrzesza coraz więcej ośrodków akademickich tego kraju. Uderzająca była też aktywność uczelni litewskich - ich obecność daje się zauważyć w wielu unijnych projektach i była także widoczna w trakcie rozmów indywidualnych oraz grupowych podczas konferencji.

Nie budzi dziś chyba niczyich wątpliwości stwierdzenie, że spotkania, takie jak w Helsinkach, są doskonałą okazją do nawiązania kontaktów i znajdowania przyszłych partnerów do współpracy. Kolejną doroczną konferencję EDEN 2006 zaplanowano w Wiedniu.